Archive
“Terrific” – Ian Black in The Guardian, UK
A lovely review of Dining with al-Qaeda in The Guardian of the UK by Ian Black, who paired my book with Joris Luyendijk’s Hello Everybody!, newly published in English. I thought Luyendjik’s book was great and I found that we shared many perspectives, even if the Dutch reporter based his assessment on a quite short experience. One thing I couldn’t understand was why he often felt disadvantaged by not working for a US publication: I would have thought that it would have been liberating working for the excellent Dutch media he represented. Maybe US reporters enjoyed somewhat more privileged access, but I think that over the years all of us were given less and less time with real decision makers in the region. Original review here.
TWO JOURNALISTS PONDER THE HAZARDS OF REPORTING ON THE MIDDLE EAST—
Hugh Pope and Joris Luyendijk describe their experiences in the Middle East in Dining with Al Qaeda and Hello Everybody
By Ian Black, Middle East Editor
18 May 2010
Foreign correspondents covering the Middle East are the first to admit that it isn’t an easy beat: partisan views, authoritarian regimes and marginalised opposition movements are routine hazards. Add in issues as divisive as the Israeli-Palestinian conflict, al-Qaida, oil, the US invasion of Iraq and theocracy in Iran – and the word “minefield” conveys just how treacherous the territory can be. Real war-zones and men with guns are part of the landscape too. And so are expectations and agendas back in the newsroom.
Two excellent new books describe some of the tricks and dilemmas of this trade. Hugh Pope left the field after nearly 30 years reporting for British and US news agencies and papers. Hello Everybody! Dutch journalist Joris Luyendijk tells the story of his five years in the region in a breezy but self-critical account of “one journalist’s search for truth”.
Pope’s book Dining with Al Qaeda is terrific on spice-scented bazaars, maddening border crossings, sinister secret policemen and sexual mores in unlikely places – as well as Islam, democracy and other staples. But he is also thought provoking on the difficulty of conveying the reality of the “dysfunctional backyard” that is the Middle East to western, especially American, audiences who are used to a diet of infotainment and familiar, easily digestible narratives.
The Guardian's caption to this photo by Morteza Nikoubazl/Reuters: "Hugh Pope tackles the difficulty of conveying the reality of the Middle East to western audiences." However, while I did once interview a Burka shopowner in Kabul in a futile attempt to discuss the situation of Afghan women with the women themselves, this photo has nothing to do with me!
In his final media job at the Wall Street Journal he battled to keep his stories “out of the ruts of traditional coverage of good ‘moderates’ versus bad ‘radicals,’ a misleading focus on an Arab-Israeli ‘peace process’ that has yet to proceed anywhere, and the way many people overemphasise the role of ‘Islam’ as an analytical tool in assessing the Middle East”. An editor at the Los Angeles Times urged him not to use the word “Kurd” if he wanted his stories published. It reminded me of the joke of hard-bitten American correspondents in Lebanon in the hostage-taking 1980s: “What’s a Druze and who gives a shit?”
This can be a frustrating and dangerous craft: not only did Pope struggle to explain Saudi Arabia to suddenly interested readers after 9/11 but had to draw on his Quranic knowledge to convince a jihadi interviewee it was not his duty to kill him as an infidel. His Jewish WSJ colleague Danny Pearl was not so lucky when he encountered al-Qaida in Pakistan.
Changing technology is part of this story: Pope is old enough to have filed copy by telex and fiddled with those crocodile clips used to attach early laptops to hotel phone lines. Luyendijk, using mobile phones and the internet from the start, recalls how Syrian censors blocked his Hotmail account and moved on to YouTube a few years later. Facebook and Twitter helped the opposition in last summer’s Iranian presidential elections.
Both fretted about how to deal with the pressure to deliver stories that filter, distort and manipulate reality. Notebooks bursting with hard-gained insights can count for little if the item has been pre-scripted according to stock assumptions and prejudices back at base in New York, London or Amsterdam.
Pope is an accomplished linguist with Arabic, Persian and Turkish under his belt: he wears his learning lightly but it shows in the quality of his writing – short on pyrotechnics but long on understanding. Luyendijk is good on bridging the gap between the modern standard Arabic most foreigners study and the different dialects spoken in every country and region. Too little ability to speak means over-dependence on local fixers and translators on the payroll of the ministry of information.
Pope bravely tackles the reputation of his onetime Independent colleague Robert Fisk, for many a cult figure who “manages to step around the cautious conventions of Middle Eastern reporting and drive home at an emotional level the injustices of the dictators and the cruel side of US policies”. But he is not the first journalist to wonder with envy and irritation how Fisk “managed to get an amazing sounding story from a dull day we all spent staking out Israeli anti-insurgency troop movements in south Lebanon”. Drama and colour may be easier to deliver than accuracy, analysis and insight: “Our readers were too far away, physically and mentally, to grasp the emotional context of careful reporting,” he gloomily concludes.
Reporting on the run-up to war in Iraq for the WSJ, he says, was a depressing time: a carefully researched article warning of “unintended consequences” for foreign conquerors had no effect on the pro-war juggernaut: it was published a few days before the tanks began to roll. Shortly afterwards Pope got his first call from the paper’s baffled opinion page editor who wanted the correspondent to explain why Iraqis were resisting their American liberators. It was a short conversation.
Pope’s book, acclaimed in the US, has yet to be published in Britain. Luyendijk’s, now out in English (Profile Books), sold an extraordinary 250,000 copies in the Netherlands. It’s just as well neither heeded the advice one old hack offered the young Dutchman. “If you want to write a book about the Middle East, you’d better do it in your first week,” he counselled. “The longer you hang around here, the less you understand.”
‘Batı’ya Türkiye’yi ve Ortadoğu’yu anlatmak’ – Hülya Polat, VOA Türkçe
This interview about Dining with al-Qaeda with Hülya Polat of VOA’s Turkish service features a photograph in 2002, taken as I sacrificed my hair to win insights from a whip-saw handed barber in central Baghdad. He claimed to have trimmed the locks of the pre-1958 King of Iraq, to have had the young Saddam Hussein in his shop in al-Rashid Street, and to have done the hair of British officers from the days of the monarchy … unfortunately my sartorial sacrifice was pretty much in vain since reasons for his survival clearly included his eccentric vagueness.
Hugh Pope’dan Yeni Kitap: “Dining with Al-Qaeda”
Hülya Polat | Washington
06 Nisan 2010
Hülya Polat | Washington 06 Nisan 2010
Foto: Stephen Glain
Uluslararası Kriz Grubu Türkiye/Kıbrıs Direktörü olan ve 25 yıldır İstanbul’da yaşayan Hugh Pope, uzun yıllar Wall Street Journal, New York Times gibi büyük Amerikan gazeteleri için muhabirlik yapmış. Pope karşılaştığı en büyük zorluğun Batı’ya Türkiye’yi ve Ortadoğu’yu anlatmak olduğunu söylüyor. Amerika’da piyasaya çıkan “Dining with Al-Qaeda/El-Kaide’yle Yemek Yemek” adlı yeni kitabını tanıtmak amacıyla geçtiğimiz günlerde New York ve Washington’da konuşmalar yapan Pope, Hülya Polat’ın sorularını yanıtladı.
Gazeteci-yazar Hugh Pope’un yeni kitabı “Dining with Al Qaeda” “El Kaide’yle Akşam Yemeği” (El Kaide’yle Yemek Yemek) piyasaya çıktı. Ortadoğu’da Arapça, Farsça ve Türkçe öğrencisi ve araştırmacı-gazeteci olarak 30 yıldan fazla süre geçiren Pope, yıllardır İstanbul’da yaşıyor.
Hugh Pope’un son kitabına “El Kaide’yle Akşam Yemeği” adını vermesi, reklam ve pazarlama hilesi değil. Pope, gerçekten de 11 Eylül 2001 terör saldırılarından kısa süre sonra El Kaide üyelerinden biriyle yemek yemişti. O zaman Wall Street Journal gazetesi için muhabirlik yapan Pope, uçakları kaçıran Suudi vatandaşları hakkında daha fazla bilgi edinmek için Riyad’a gitmiş ve intihar saldırısı düzenleyenleri ölüm misyonuna hazırlamakla sorumlu genç bir militanla görüşmüştü. Pope bu olayı şöyle anlatıyor:
“Afganistan’daki kamptan gelen militanlardan biriydi. Bana Amerika’daki misyona hazırlanmadan önce Afganistan’daki kampta eğitim alan militanları anlattı. Yarısından çoğunu tanıyordu ve yaptıkları saldırı için onları takdir ediyor, ‘harika çocuklar’ olarak tanımlıyordu.”
Courtesy: Hugh Pope
Hugh Pope, militanın kendisini öldürmemesi için Kuran’dan ayetler okumak zorunda kaldığını, oldukça gergin bir ortamda başlayan söyleşinin sürpriz bir şekilde samimi bir akşam yemeğiyle son bulduğunu söylüyor. Pope, bu yemekten sonra Ortadoğu’daki farklı dünyaları Amerikan halkına tanıtmak için duyduğu isteğin yeniden alevlendiğini belirtiyor:
“Amerikan halkına gazetecilerin büyük çoğunluğunun dürüst olduğunu, gazetelerde okudukları haberlerin çoğunun doğru olduğunu, ancak hikayenin burada bitmediğini anlatmak istiyorum. Başka bilgi kaynaklarını da araştırmalı, elinizdeki verileri başkalarıyla karşılaştırmalı, duyduklarınız hakkında düşünmeli ve konulara farklı bakış açılarından bakmayı öğrenmelisiniz.”
Hugh Pope, “Bölgede geçirdiğim 30 yıl boyunca öğrendiğim en önemli şeylerden biri, Ortadoğu’nun sadece İslam dünyasından ibaret olmadığını anlamaktı,” diyor.
“Dünyanın neresi olursa olsun insanları tek bir etiket altında toplamanın zararlı olduğunu düşünüyorum. Örneğin kitabımda kullandığım tekniklerden biri, İslam kelimesini kullanmaktan mümkün olabildiğince kaçınmak oldu. İslam kelimesini kullandığınızda herkes farklı bir anlam çıkarıyor. Bir ülkeyi, hatta İslam dünyasını sadece tek bir özellikle tanımlayamayacağımızı göstermeye çalıştım.”
Gazeteci-yazar Hugh Pope, hukuk sistemi şeriat olan ülkelerin şeriat kanunlarını çok farklı şekillerde uyguladığına dikkati çekiyor. Yazar, Amerika karşıtı İslam rejimi tarafından yönetilen İran’da tanıştığı birçok İranlı’nın Amerika’yla çok daha yakın ilişkiler kurmak istediğini gördüğünü belirtiyor.Pope kitabında ayrıca nüfusunun çoğunluğu Müslüman olan Mısır ve Türkiye’deki laik hükümetlerin geldikleri farklı noktaları da değerlendiriyor.
“Türkiye’nin Avrupa’ya açılan bir penceresinin olması ve İsrail’le komşu olmaması büyük şans. İsrail’in Mısır’daki gelişmeye sekte vurduğu çok açık. Albay Nasır 1952’de Mısır’da niçin başa geldi? 1948 İsrail Savaşı sırasındaki yenilgi ve İsrail’le olanlar nedeniyle ulusal çapta bölünme duyguları hakim olduğu için. Ne yazık ki Mısır’daki baskıcı yönetim, Mısır halkının neler başarabileceğini göstermesine engel oldu.”
Hugh Pope, Ortadoğu araştırmalarına hakim olan tipik akademik yaklaşımın ve gazetecilerin bölgeden geçtiği haberlerin Amerikan halkına Ortadoğulular hakkında olumsuz ve gerçekdışı bir tablo sunduğunu söylüyor.
“Herkes artık Ortadoğu’yu sanki bir hayvanat bahçesi, karmakarışık yabani hayvanların toplantığı bir yer gibi görmekten vazgeçmeli. Hepimiz insanız, hepimiz aynı şeyleri paylaşıyoruz. Örneğin her yerde erkek çocukları arabaları sever, kızların da benzer zevkleri vardır. Ortadoğu’ya olan bakışımızda eksik olan, insan unsurunun görünmemesi. Medya hep en garip, en korkunç haberleri, hikayeleri aktarıyor.”
Hugh Pope, Amerikan kamuoyuna bölge hakkında daha doğru ve eksiksiz bilgi vermek için medyayı kullanan eğitimli Ortadoğulular’ın sayısının artması nedeniyle iyimser. Yazar ayrıca Başkan Obama’nın İslam dünyasıyla diyalog kapısını açarak Amerikan halkının Ortadoğu’nun birçok yönünü görmesini sağladığı için de memnun. Başkan Obama, bir yıl önce Türkiye’de yaptığı konuşmada Amerika’nın İslamiyet’le savaşmadığını, İslam dünyasıyla ortaklık kurmak istediğini söylemişti. Türkiye ziyaretinden iki ay sonra Mısır’a giden Başkan Obama, Kahire’de yaptığı konuşmada da, Amerika ve Müslümanlar arasında yeni bir başlangış arayışı içine girme sözü vermişti. Hugh Pope Başkan Obama’nın İran’a da açıkça el uzattığını söylüyor.
Deneyimli gazeteci, yeni kitabını okuyacak Batılılar’ın Ortadoğu ülkelerini yeni bir bakış açısından görecekleri, Ortadoğu halklarının sesini daha yakından duymaya başlayacakları konusunda umutlu.
“Kitabımın Ortadoğu’nun ne anlama gelebileceği konusunda fikir ve bakış açıları sunan bir kaynak olmasını istiyorum.”
Hugh Pope’un “Dining with Al Qaeda: Three Decades of Exploring the Many Worlds of the Middle East” “El Kaide’yle Akşam Yemeği: Ortadoğu’daki Birçok Dünyayı Keşifle Geçen 30 Yıl” adlı kitabı, St. Martin Yayınevi tarafından piyasaya sürüldü. Hugh Pope da Amerika’da Washington ve New York’ta imza günleri yaparak kitabını tanıttı.
‘Una critica composta ma ferma al sistema d’informazione americano’ – Il Riformista
An interview with Nicola Mirenzi of Il Riformista, one of the few Italian newspapers with a correspondent in Istanbul. Along the way Mirenzi taught me another lesson in points of view: for me, his great countryman and 19th century forerunner, Edmondo de Amicis, is a favorite travel writer (Constantinople, Holland); for Italians, he is apparently now only remembered as the author of children’s schoolbook. Mirenzi quickly understood what I was trying to say in Dining with al-Qaeda. As the title of his 29 April 2010 article says ‘America didn’t want to know/but now something has changed…’
«L’America non voleva sapere»
Ma adesso qualcosa è cambiato
————————————–
HUGH POPE. Firma del Wall Street Journal dalla guerra, lasciò per eccesso di bavagli. Al Riformista spiega lo strabismo mediatico americano, che ha raccontato nel suo “Dining with al-Qaeda”.DI NICOLA MIRENZI
Istanbul. Due mesi dopo l’11 settembre sedeva in un albergo di Riyadh, Arabia Saudita, di fronte a un affiliato di Al-Qaeda. Il quale, dopo un cortese invito a raccontare la sua storia per un quotidiano americano, gli disse: «Dovrei ucciderti?». Hugh Pope, allora corrispondente dal Medio Oriente per il Wall Street Journal, se la cavò attingendo al Corano. Spiegò, sudando freddo, che il libro sacro dei musulmani consente agli infedeli che hanno un permesso regolare di passare sani e salvi tra gli islamici. E alla fine il timbro apposto dalle autorità saudite sul suo passaporto britannico fu preso per un sigillo inviolabile.
L’intervista si fece. Il missionario saudita, che apparteneva agli ideologi dell’organizzazione, raccontò il suo addestramento nei campi dell’Afghanistan. Dove conobbe i «fantastici ragazzi» che avevano dirottato gli aerei sui grattacieli di Manhattan. Il Journal però non pubblicò l’intervista perché, ufficialmente, era impossibile identificare il qaedista. Che, ovviamente, si era rifiutato di dare nome e cognome.
Senza gridare al bavaglio, Pope si è allora convinto che il rifiuto abbia anche un’altra ragione, più sottile: gli americani non vogliono scalfire gli schemi con I quali guardano a questo mondo. E per riuscire a mettere al centro la realtà, quella che ha visto nei trent’anni di corrispondenza giornalistica, ha scritto un libro in cui raccoglie questa e altre storie. C’è dentro l’Iran di Khomeini e l’Iraq di Saddam Hussein. Il wahabismo dell’Arabia Saudita e la rudezza che avvicina Israele a tutti gli stati che lo circondano. È uscito di recente negli Stati Uniti e s’intitola “Dining with Al-Qaeda”: una critica composta ma ferma al sistema d’informazione americano. Disattento alle cose che accadono in questa parte di mondo. Diseguale nel considerare i torti e le ragioni. Timoroso di rompere le rassicuranti certezze con cui gli americani interpretano questo universo.
Il Riformista lo incontra a Istanbul, dove vive e lavora. Non più come giornalista, ma come analista dell’International Crisis Group. Lo vediamo – in un caffè vicino alla Torre di Galata, nel quartiere una volta genovese della città – appena di ritorno dagli Stati Uniti, dov’è andato per lanciare il suo libro.
Ha trovato gli americani pronti per uno sguardo vero sul Medio Oriente?
Abbastanza. Quando sono diventato il corrispondente mediorientale del Wall Street Journal mi è stata affidata la copertura di tredici paesi ma nemmeno un assistente.I miei predecessori avevano lasciato l’incarico per la frustrazione di non riuscire a pubblicare le storie che raccoglievano. Sa, è veramente difficile raccontare seriamente questo mondo. All’America non interessa.
Ma poi c’è stato l’attacco alle Torri Gemelle.
L’interesse allora si è moltiplicato. La gente ha cominciato a chiedersi: «Perché ci è successo questo?». E noi abbiamo potuto raccontare da dove veniva la rabbia che gli statunitensi non sapevano spiegarsi. I legami con Israele, il sostegno politico che l’occidente ha dato ai regimi autoritari, eccetera. Quest’apertura è durata quattro settimane soltanto. Presto, con la Guerra all’Afghanistan nell’aria, il dibattito è cambiato. Si è smesso di chiedersi perché e si è cominciato a pensare che se li picchiamo abbastanza duramente, i musulmani obbediranno.
Cos’è successo quando è iniziata la guerra in Iraq?
Io sono stato l’unico a seguire il conflitto per il giornale. E sa una cosa? Quando scrivevo dall’Asia Centrale mi invitavano spesso a New York per tenere discorsi, per parlare con il pubblico e raccontargli i percorsi degli oleodotti. Con l’Iraq niente di tutto ciò. Eppure ero l’unico del Journal sul campo.
Come se lo spiega?
Pubblicavano i miei articoli. Ma non volevano veramente sapere. Ora sono stato in America cinque giorni. Ho tenuto quattordici discorsi. Sono stato invitato in cinque show televisivi e sei programme radio. C’è un interesse mai visto. Obama ha mutato l’ordine del discorso – oggi è legittimo parlare di un cambio di politica nei confronti di Israele, per esempio. Inoltre l’America è a capo di due grandi nazioni musulmane. L’Afghanistan e l’Iraq. E deve stare molto attenta a ciò che fa e dice.
A proposito di Iraq. Newsweek di fine febbraio titolava: «Alla fine, vittoria». Condivide?
L’incredibile distruzione dell’Iraq non può essere in nessun modo definita una vittoria. Probabilmente la situazione è più positive oggi di quanto lo fosse nel 2005. Ma non credo si possa usare la parola vittoria. È il linguaggio sbagliato.
Quella all’Iraq è stata una guerra per l’esportazione della democrazia…
Guardi, la dottrina di George W. Bush e i suoi è stata pura propaganda. Loro pensano che tutti possono essere come l’America. Ma le cose non stanno così. Quello che provo a spiegare nel libro è proprio questo.
Come sono gli iraniani?
Negli anni della rivoluzione islamica, ho potuto constatare di persona l’amore popolare e diffusissimo degli iraniani per un poeta persiano del 300, Mohammad Shams al-Din Hafez. Edonista, per certi versi libertario, eppure islamico. Il contrario esatto del puritanesimo dei mullah. Vuol dire che loro non sono come ce li rappresentiamo: bigotti e impermeabili. E significa che se vuoi parlare con loro devi conoscere il loro linguaggio. Che è fatto di metafore e allusioni. Perché rifiutano il discorso diretto. Lo considerano inelegante, rude.
Come dovremmo interpretare il desiderio di dotarsi della bomba atomica?
Quella del nucleare è una politica popolarissima in Iran. Anche sotto lo shah l’Iran voleva la bomba atomica. È un modo per bilanciare la loro debolezza, mostrando al mondo di avere una forza. Nessuno mi ha ancora spiegato come impedirgli di averla. Le sanzioni – l’abbiamo visto nel caso di Saddam Hussein – servono solo a rafforzare il regime. E l’attacco militare creerebbe una situazione di gran lunga più drammatica di quella attuale. Possiamo solo prendere tempo. Uno, due anni. La soluzione è provare a cambiare la società. Indirizzare il loro desiderio di potenza. Coinvolgerli nel mondo. Farli aprire. Già oggi, un milione e trecentomila iraniani all’anno arrivano in Turchia e vedono con i loro occhi la possibilità di coniugare Islam, laicità, pluralismo e democrazia. Non è una cosa da poco. Fino a pochi anni fa gli iraniani disprezzavano i turchi. Ora vedono che ce l’hanno fatta. Non lo ammetteranno mai, ma considerano la possibilità di essere come loro.
Ma la Turchia ha affrontato cambiamenti terribili.
È proprio per questo che non si può pensare di trasformare le nazioni con la forza. Non lo faranno mai. Occorre puntare sui mutamenti di fondo. Solo così si scioglieranno gli altri nodi.
Per fare questo, però, c’è bisogno di tempi lunghi. La bomba atomica invece si può fare velocemente.
Io non vedo altre soluzioni. Se qualcuno ha qualche buona idea: si accomodi, buona fortuna. Io non vedo altre vere possibilità.
‘Amerikalıların Ortadoğu’ya bakışını değiştirmeyi amaçlıyor’ – Milliyet
In the original newspaper version on 28 March 2010, there were some photos from the book and excerpts. The photographer even managed to fit my 1.80m against the full height of the Galata Tower, a great landmark that I walk past every day, watching tourists twist and turn their camera lenses as they try to perform the same near-impossible feat.
The interview below is as it appeared electronically (here), and Ipek Yezdani’s introduction also sets out the main themes of Dining with al-Qaeda for Turkish readers. (And if a Turkish publisher should wish to translate and publish the book, please contact Thomas Dunne/St Martins Press!)
30 yıldır batıya Ortadoğu’yu anlatıyor
İpek Yezdani
İngiliz gazeteci Hugh Pope 1980’de Suriye’de başladığı macerayı 23 yıldır İstanbul’da sürdürüyor. Pek çok önemli medya kuruluşu için çalışan Pope’un Türkiye’yi ve Ortadoğu’yu anlattığı kitabı nisan ayında ABD’de çıkacak.
Hugh Pope, Güney Afrika’da doğmuş, İngiltere’de büyümüş, yıllarca Reuters, The Independent, Los Angeles Times ve Wall Street Journal gibi uluslararası medya kuruluşlarının Ortadoğu temsilciliğini yapmış, bu sırada El Kaide militanıyla yemek yemekten tutun da Suudi Arabistan’da kadınlarla birebir röportaj yapmaya kadar birçok tabuyu yıkmış bir İngiliz gazeteci. 23 yıldır İstanbul’da yaşıyor.
Ortadoğu’ya ilk kez 4 yaşındayken arkeolog babasıyla birlikte ayak basan Pope liseden mezun olduktan sonra Farsça ve Arapçaya âşık olup Oxford Üniversitesi’nde Fars ve Arap dili okumuş. Ortadoğu’da yaşamaya başladıktan sonra ise doğunun, üniversitede kendilerine anlatıldığı gibi sadece egzotik şiirlerden, deve kervanlarından ve romantik çöllerden ibaret olmadığını, Ortadoğu topraklarının aynı zamanda tarih boyunca çeşitli travmalardan geçmiş, çoğu kez çatışma ve şiddetin hüküm sürdüğü topraklar olduğunu fark etmiş.
Irak Savaşı öncesinde Wall Street Journal’a yazdıklarıyla kendi deyimiyle “savaşı önlemeye çalışmış” bir gazeteci olan Pope’un, Ortadoğu’da geçirdiği yılları yazdığı “Dining with Al Qaeda” (El Kaide’yle yemek yemek) adlı kitabı, nisanda Amerika’da yayımlanacak. Pope kitabıyla, şimdi de Amerikalıların Ortadoğu’ya bakışını değiştirmeyi amaçlıyor.
Buralara nasıl geldiniz?
Annemle babam Türkiye’ye ilk kez balayı için gelmiş, Çeşme’den Bodrum’a kadar gezmişler. Küçükken onların Türkiye’deyken çektikleri videolardan çok etkilenmiştim. Türkiye’yi ve Ortadoğu’yu merak ediyordum. Oxford’u bitirdikten sonra Ortadoğu’nun gerçekte nasıl bir yer olduğunu merak ettiğim için buralara gelmeye karar verdim. Bundan tam 30 yıl önce, 1980’de Suriye’ye geldim.Türkiye’den gönderdiğiniz en önemli haberler nelerdi?
1991’de 1. Körfez Savaşı sırasında Kürtlerin Irak’tan Türkiye’ye büyük göçü ile Orta Asya ülkelerinin bağımsızlıklarını ilan etmeleriydi. Bir de tabii Ortadoğu’da 11 Eylül sonrası ortaya çıkan yeni dönem var.Dışarıda Türkiye’yle ilgili size daha çok ne gibi sorular soruluyor?
Herkes şunu soruyor: Türkiye Ortadoğu’da belli bir refah seviyesi bulunan, istikrarlı tek demokrasi. Peki, Ortadoğu’daki diğer ülkeler Türkiye’yi takip edip Türkiye gibi olabilir mi?Sizin cevabınız ne oluyor?
Ortadoğu’daki diğer ülkeler Türkiye’yi, “Türkiye’yle aynı blokta yer almak” şeklinde takip etmeyecektir. Ama Türkiye’nin geçirdiği değişimlerin Suriye’ye, Mısır’a vs. öğretecek çok şeyi var. Güneydoğu’daki savaşı saymazsak Türkiye’de 90 yıldır genel anlamıyla barış hakim. Çok büyük travmalar yaşamadı, bu bölgedeki diğer ülkelerden çok daha istikrarlı.“Gece hayatı çok pahalı”
İstanbul’da yaşamanın en iyi tarafı ne?
Dünyanın her yerinden insanların ziyaret ettiği bir yer olmaya başladı. Yani İstanbul uluslararası bir çekim merkezi haline geliyor, bu heyecan verici. İstanbul’un Avrupalı olduğu kadar Ortadoğulu tarafının da olmasını çok seviyorum. Eğer buranın Ortadoğulu bir tarafı
olmasaydı kesinlikle burada yaşıyor olmazdım.En çok nerelere gitmeyi seviyorsunuz?
Yürümeyi çok seviyorum. Arabam yok. Trafikten nefret ettiğim için araba almadım. En çok da Kapalıçarşı’dan Tünel’e yürümeyi severim. Kahvemi her zaman Eminönü’ndeki Kurukahveci Mehmet Efendi’den alırım. İstiklal Caddesi’ne yakın oturduğum için çok mutluyum, her yere yürüyerek gidebilirim.Gece dışarı çıkınca nerelere gidersiniz?
Gece pek çıktığım söylenemez. İstanbul bizim gibi sıradan insanlar için pahalı bir yer oldu, hele de gece hayatı Avrupa’dan daha pahalı! Çıktığım zaman da özellikle yazın güneşin batışını seyretmek için Galata Köprüsü’nün altına gidiyorum.Sevdiğiniz restoran da mı yok?
En sevdiğim yer ocakbaşı; Zübeyir ve Beyoğlu Ocakbaşı’na gidiyorum. Hatta ocakbaşıyla ilgili bir makale yazmıştım. Öğlenleri de Pera Palas’ın arka tarafındaki Karadeniz Pidecisi’nden pul biberli kaşarlı pide yemeyi seviyorum.Sınıf arkadaşı Kral Abdullah’la yıllar sonra röportaj yaptı
Hugh Pope, 11 yaşındayken İngiltere’de, St. Edmund’s Ortaokulu’na giderken şu andaki Ürdün Kralı Abdullah’la sınıf arkadaşıymış. Pope
o zamanlar Abdullah’ın fotoğrafını çekmiş. Kralın o yıllarını “Neşeli, gülen bir öğrenciydi” diye hatırlıyor.
Aradan yıllar geçip Hugh Pope gazeteci olduktan sonra Kral’dan röportaj talep eder. Kral Abdullah, eski sınıf arkadaşı olduğunu bilmeden Pope’un röportaj talebini kabul eder. Kraliyet Sarayı’nda bir araya geldiklerinde Pope, Kral Abdullah’a 11 yaşındayken çektiği fotoğrafı hediye eder. Pope, Kral Abdullah’ın çok şaşırdığını, ancak okulu hiç de iyi hatırlamadığını anlatıyor. Fotoğrafı görünce şöyle demiş: “Ne, St. Edmund’s mu? Sen de mi oradaydın? O çöplükte!”El Kaide militanını kendisini öldürmemesi için ikna etti
11 Eylül olaylarından hemen sonra herkes El Kaide’nin nasıl bir örgüt olduğunu merak etmeye başlamıştı. Benim de o sırada Suudi Arabistan’da tanıdığım bir arkadaşın bir başka tanıdığı, 11 Eylül’de uçakları kaçıran Suudilerle birlikte Afganistan’da aynı kampta eğitim almış bir militanı tanıyordu. Bu kişiyle ilk kez ortak bir tanıdığın evinde bir yemekte bir araya geldik. Ancak El Kaide militanı bana “Seni öldürmem gerektiğini düşünüyorum” dedi. Yarım saat boyunca beni öldürmemesi gerektiğine onu ikna etmek için uğraştım. En sonunda Hz. Muhammed’in izinleri oldukları taktirde kafirlere Müslüman topraklarını ziyaret etme hakkı verdiğini hatırlattım. “Peki böyle bir iznin var mı?” dedi, vizemi gösterdim. Bayağı gergin bir konuşmaydı. Vizeme baktı, “Ben Suudi Arabistan Kralı’nı tanımam, bu vize onun adına verilmiş” dedi. Ben de “Evet ama camilerde dualar da tamamen onun adına okunuyor, öyle değil mi?” dedim. Düşündü ve “Haklısın, seni öldürmeyeceğim” dedi. İnanılmazdı, oturmuş halı pazarlığı yapıyor gibiydik.
Hugh Pope 